Το καλό, το κακό και το άσχημο

Ο Ρούντολφ Σκάτσελ

Γράφει ο Χρήστος Τσούμαρης

Τα αποτελέσματα – ενίοτε και οι εμφανίσεις – στα φιλικά του καλοκαιριού δεν με συγκινούσαν ποτέ, τουλάχιστον σε βαθμό που να θεωρώ ότι με οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα.

Ως εκ τούτου, για την εν γένει πορεία της φετινής προετοιμασίας της ΑΕΛ θα πω αυτά που θέλω σήμερα, χωρίς να περιμένω την διεξαγωγή του τελευταίου φιλικού σε ιταλικό έδαφος. Κι έχω να πω ένα καλό, ένα κακό κι ένα άσχημο… (σ.σ. για να δώσω και το σασπένς ενός εκ των κορυφαίων «γουέστερν» της ιστορίας).


ΤΟ ΚΑΛΟ: Οι ξεκάθαροι στόχοι και η διατήρηση ενός σημαντικού κορμού ποδοσφαιριστών, σε συνδυασμό με την για πρώτη φορά εξ’ αρχής ενσωμάτωση των Βενετίδη, Τουμέρ, δίνει αναμφισβήτητα άλλη ασφάλεια. Αν μη τι άλλο, εξασφαλίζεται ένα μίνιμουμ ισορροπίας αποδυτηρίων κι ένα στάνταρ αγωνιστικής ποιότητας και φιλοσοφίας, που σου επιτρέπει να δεις μόνο από κει και… πάνω.

Εκεί δηλαδή που κοιτάζεις έτσι κι αλλιώς με την ποιότητα των ποδοσφαιριστών που ήδη αποκτήθηκαν. Μάλιστα, με το 80% του ρόστερ παρόν στο πρώτο στάδιο και το 90% στο δεύτερο, δικαιούσαι να μιλάς και για σπουδαίο ποσοστό ομοιογένειας, ώστε να ελπίζεις βάσιμα ότι μπορείς να μπεις στο πρωτάθλημα με τη δυναμική που σχεδόν σου επιβάλλει το πρόγραμμα των αγώνων…

ΤΟ ΚΑΚΟ: Οι δύο ποδοσφαιριστές που ακόμη δεν έχουν αποκτηθεί, προορίζονται για βασικά στελέχη της ενδεκάδας. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι θα ‘ναι καλοί παίκτες (σ.σ. αν κρίνουμε απ’ όσα γνωρίζουμε για Σαϊντού, Ντούλαϊ, Κουζέν κτλ.), αλλά επίσης δεν αμφισβητείται ότι κάπου εκεί θα παιχτεί το στοίχημα της αγωνιστικής ετοιμότητας και του χρόνου προσαρμογής τους. Κι αν στην επίθεση υπάρχει ο Μακίνουα, γεγονός που σου επιτρέπει μια σχετική άνεση, στα χαφ υφίσταται μέγα ζήτημα δεδομένου ότι εκεί κρίνεται πλέον το συντριπτικό ποσοστό των αγώνων.

Και πάλι όμως το «κακό» δεν μειώνεται, αφού κι αύριο το πρωί να σκάσει μύτη ο αμυντικός μέσος ή ακόμη κι αν ο Νιγηριανός κάνει τη χρονιά της ζωής του, θα υπάρχει πάντα ένα ερωτηματικό για το αν έπρεπε ή όχι οι «βυσσινί» να πάνε τελικά και γι’ αυτό που εξ’ αρχής είχαν επισημάνει – μεταξύ άλλων – ως ανάγκη: έναν καθαρό αριστεροπόδαρο χαφ – εξτρέμ. Να μην ξεχάσω να επαναλάβω – γιατί έχει τη σημασία του – ότι βάσει προγράμματος το φετινό ξεκίνημα είναι ίσως για πρώτη φορά όντως το ήμισυ του παντός…

ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ: Η «γάγγραινα» της δέσμευσης ενός σεβαστού ποσού στα συμβόλαια των παικτών που δεν υπολογίζονται από την τεχνική ηγεσία. Ειδικά οι περιπτώσεις Μάλαρτζ, Σκάτσελ και Τουάμα, είναι βέβαιο ότι φρενάρουν την δυνατότητα ολοκλήρωσης κάποιων μεταγραφών, στις οποίες υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσες π.χ. να δώσεις επί τόπου κάτι παραπάνω για να τις τελειώσεις.

Ναι μεν είναι θετικό ότι η ομάδα ξεκαθάρισε έγκαιρα τη θέση της απέναντί τους, αλλά ίσως πρέπει πλέον να πάρει και πρωτοβουλίες που να αποβλέπουν σε «χρυσές τομές» (αφού δεν θέλει να χρησιμοποιήσει άλλου τύπου ανέξοδες μεθόδους), ώστε να μην της μείνουν αμανάτι, σκιάζοντας ενδεχομένως την καθημερινότητα ολόκληρης της υπόλοιπης σεζόν.

ΥΓ: Υπάρχει και το πολύ άσχημο, που αφορά στον θλιβερό αριθμό των άντε 3.500 διαρκείας, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε σε νεότερο άρθρο…

Άρθρο του Χρήστου Τσούμαρη

στο Sportlarissa

Ακολούθησε τον «Επιβήτωρ» στο twitter και στο facebook